Gisteren was een beetje een kort verhaal. Ik was vergeten te vertellen dat ik zondag met Robert, een Kroaat die ik al een aantal jaren ken en die in Agios woont, naar Malia ben geweest in de namiddag om wat te drinken. We zijn er met zijn motor heen gereden en dat was echt kicken. Het was wel zo'n motor waar je heel hoog zit, dus ik vond het niet echt comfortabel. Onderweg vloog mijn zonnebril van mijn hoofd en moesten we nog terugrijden om hem te zoeken. Gelukkig was hij nog heel. Zelfs Malia is niet druk deze zomer, maar het was wel even gezellig om met Robert bij te kletsen.

Goed, maandag. Stef moest wat doen in Agios en haar ouders waren aan het werk. Ik ben naar het zwembad gegaan die ze bij hun huis hebben en genoot van de stilte en het uitzicht. Het enige wat je hoorde waren de krekels, ze wonen in een dal en dat is zo gaaf. Als ik op mijn ligbed lag kwamen er zwaluwen voorbij die uit het zwembad dronken. Als ik in het zwembad lag keek ik uit over Agios en was ik even helemaal leeg in mijn hoofd, maar op hetzelfde moment helemaal vol met alle herinneringen van de afgelopen 10 jaar die ik in Agios Nikolaos heb doorgebracht.

In de namiddag gingen Stef en ik wat drinken in Agios, toen ik opeens Tania tegenkwam. Mama en ik waren bevriend met een man die niet meer kan lopen, zijn onderlichaam is verlamd. Tania was zijn verzorgster en komt uit Moldavie. Ze was altijd gek met mij en mama. Ik had haar sinds mama's overlijden niet meer gezien, en toen ik haar op straat tegenkwam viel haar mond letterlijk open. Ze kan geen Engels, dus ik moest mijn Grieks weer ophoesten. Gelukkig was Stef er om me te helpen. Ze vroeg me waar ik nu woonde, hoe lang ik hier was, wat we met mama's huis gedaan hadden, etc. Ze zei dat ze er niks van snapte dat mama zo plots was overleden en bleef maar zeggen dat ik zo mooi was. Toen we afscheid namen sprongen de tranen in haar ogen en sloeg haar stem over. Ik was er stil van. Later die avond kwam ik Nikos tegen; hij was de eigenaar van Candia bar, waar ik 4 jaar geleden werkte, maar had vaak onenigheid met Michalis (die klootzak uit mijn eerdere verhaal) en is toen opgestapt. Met hem kon ik wel altijd goed opschieten. Hij vroeg ook hoe het nu met me ging, of ik mijn leven weer wat had opgepakt etc. Eventjes was mama overal, en merkte ik dat ze door heel veel mensen nog niet vergeten was. Het gaf me een heel apart gevoel, positief of negatief weet ik eigenlijk niet.

Dinsdag (gisteren dus) zijn Stef en ik naar Ierapetra gegaan met de bus. We hebben daar lekker gezwommen, zijn er uit eten gegaan en hebben daarna de bus weer terug genomen. Het was heerlijk om eventjes 'weg' te zijn. 's Avonds ging Stef met haar ouders naar een theatervoorstelling, en omdat die in het Grieks was ben ik niet mee gegaan. Ik had met Babis afgesproken dat hij me zou ophalen als hij zijn kafeneio dicht had gegooid, maar dat zou pas rond half 12 zijn en ik was om half 9 al in Agios. Ik smste Anoula en Suzanne of ze wat wilden gaan drinken, maar zij zouden niet voor 11 uur klaar zijn met douchen etc. Ik ben naar Du Lac gegaan (een internetcafe) om mijn vorige verhaal te schrijven, maar merkte al snel dat ik daar geen 2,5 uur over zou doen. Dus smste ik wat mensen die stuk voor stuk sliepen of niet konden.

Toen dacht ik opeens aan Erik (als je niet meer weet wie dat is, lees je mijn vorige verhalen maar). Hij smste binnen 5 minuten terug en was er binnen 20 minuten. Heerlijk die Nederlanders haha. Met hem ben ik tot kwart over 11 wat wezen drinken in Agios. We hebben heerlijk lopen zeiken over mij ex-vriend Christos en zijn vriendin, die zoals ik al eerder vertelde beste vrienden zijn. Hij is zat van zijn vriendin en wil weer terug naar Nederland. Ook hij snapte niks van Christos en vertelde me wat ik al vermoedde, dat veel vrienden niet of nauwelijks meer met hem omgaan. What goes around comes around... Om half 12 stond Babis bij de brug op me te wachten en zijn we naar Elounda gegaan. Het was zo gezellig dat ik pas om 4 uur thuis was, zo lang hebben we zitten kletsen. Babis zei tegen me: 'From all the people in Agios, there is nobody who loves you more than I do and nobody who cares more than me, believe me.' Wat ik altijd al zo gevoeld had was echt zo: Babis is echt mijn best buddy. Ik werd er emotioneel van... Toen ik zei dat mama hem altijd als haar eigen zoon had beschouwd was hij zelf ook helemaal stil. Herinneringen ophalen met Bbais is het fijnste wat er is. Toen we terug reden naar Agios deed hij iets heel liefs. Jaren geleden, toen hij nog in Elounda werkte, was hij een keer naar een heel hoog punt gereden om me het mooiste uitzicht ever te laten zien. Nu reden we net buiten Elounda, toen hij opeens zei dat hij me iets moest laten zien. Hij reed weer naar dat punt en keek me afwachtend aan. Ik was even stil en zei toen: 'Jaaaaa ik herken dit!' Het was zo'n klein maar zo'n lief gebaar van hem. We zijn best snel weer weg gegaan, want er stond veel wind en boven op zo'n plateau is dat toch niet een erg lekker gevoel. Maar ik heb een geweldige avond gehad, en weet nu dat er echt mensen zijn die heel veel om me geven hier in Agios Nikolaos.

Dat ik nog maar 3 dagen heb maakt me stiekem toch wel heel erg verdrietig, maar ik kom volgend jaar gewoon weer ietsje langer... :)