Wat was de sahara geweldig! Wajdi, Hedy, ik en een vriend van de jongens hebben een auto gehuurd voor 150 dinar (ongeveer 80 euro), die ik betaald heb, en de jongens hebben de benzine betaald, wat in totaal 220 dinar kostte. De 8 uur die we dachten dat de reis zou duren waren er maar iets meer dan 5. We zijn om 4 uur 's nachts vertrokken en kwamen rond half 10 aan. We zijn begonnen in Douz om daar de sahara te zien en zijn daarna door gereden naar Tozeur waar we gegeten hebben en nog een soort van animatie park bezocht hebben waar je een verhaal kreeg over Aladin en door een park heen liep. Om 10 uur 's avonds waren we weer thuis.

De dag daarvoor hadden de jongens de presentatie van hun scriptie. Ik mocht mee naar de universiteit en ook ik ben in pak gegaan. De ouders van beide jongens kwamen kijken en verder een hoop vrienden. Ze waren op van de zenuwen maar hebben een 9 gekregen! De dag dat we terugkwamen uit de sahara hebben we dat dik gevierd, we zijn in Sousse uit geweest tot half 5 en hebben heel wat wodka jus gedronken. Het was zo gezellig!

We hebben ook weer een grappige uitspraak erbij. 's Avonds viel er wat licht op de muur bij de jongens thuis, en Wajdi en ik begonnen met onze handen dingen op de muur uit te beelden. Ik deed een eend, hij een hond en we begonnen domme conversaties. Ik zei: 'Hellooo what is your name?' En toen zei hij: 'Boobieeeeeee', niet wetende dat dat tiet betekent in het Engels. Ik lag weer op de grond van het lachen. Dus nu gaat het aldoor over Boobie :P

Vandaag is dus mijn laatste dag. De eerste week ging best langzaam, maar zoals altijd is de tweede week behoorlijk snel voorbij gegaan. Ik heb een cadeau gekocht voor de moeder van Wajdi, omdat ze een paar keer kleding voor me gewassen heeft en we altijd konden eten bij haar, en gewoon omdat het een schat van een vrouwtje is. Ik heb een doos in de vorm van een hart gekocht met een koran erin, een bloemen een armband. Ze was helemaal ontroerd. En toen kwam ze opeens ook met een cadeau voor mij aanzetten: een bikini. Ik stond helemaal perplex, waar had ik dat aan te danken. Toen moest ik afscheid nemen van haar en van de zusjes van Wajdi. Zijn moeder kan geen Engels, ze vraagt alles aan haar oudste dochter, en toen ik de deur uitliep zei ze opeens: 'We will miss you, come back.' Zo vertederend. Ze had ook ruzie met Wajdi lopen maken omdat ze zag dat ik ben afgevallen, en de jongens daar de schuld van gaf.

Erg lief allemaal. Maar aan de zorg heeft het niet gelegen, iedereen is zo goed voor me geweest. Ze zeggen aldoor dat ze me gelukkig willen zien en dat ze alles eraan doen om het me naar de zin te maken, het zijn schatten. Ik hoefde maar te zeggen dat ik honger had of ze renden de deur al uit om eten voor me te halen, ze zijn 3x met me naar de apotheek geweest, hebben zelfs een dokter gebeld voor advies, ze troostten me toen ik verdriet had om oma, ze hebben interesse getoond in mijn cultuur en ik in die van hun, etc. En ik heb echt heel weinig geld gespendeerd. Ik ga weer, zoals altijd, met pijn in mijn hart weg. Maar wel met goeie pijn. Ik ben jong en ik kan alleen maar zeggen dat mijn jaar er tussenuit geweldig is geweest, en het is nog niet eens voorbij. Ik wil genieten en vooral doen wat mijn hart me ingeeft, en ik kan zeggen dat ik genoten heb van de meest kleine dingen. En ook al is het soms moeilijk dat ik vaak mensen ontmoet ver weg en daar dan en band mee opbouw, ik had niet anders gewild. Ik ben zo blij dat ik deze schatten ontmoet heb. Het leven is er om geleefd te worden, en om mama er nog maar eens bij te halen..... Dat heeft mijn ogen geopend en ik wil gewoon doen wat goed voelt en verder niet te veel nadenken over bepaalde dingen. Ik ben gelukkig... dat merk ik nu echt, dat ik weer volop geniet van dingen. Live life to the max...