Helaas, de medieval torture is alleen bij mijn benen gebleven, het museum hebben we uiteindelijk niet meer gezien. Hij was wel stukken goedkoper dan het Sex machines museum, maar we waren toch bang hetzelfde aan te treffen als daar.

De laatste paar dagen in Praag waren ook superleuk. De Daliexpositie was gaaf, helaas geen t-shirt gevonden, maar ben wel met een poster naar huis gegaan. Toen Christos en ik 's middags in een cafe zaten zag hij een vent met een Andy Warhol t-shirt. We hadden al gezien dat er een expositie van hem was in een concertgebouw, maar we dachten dat het niet zo boeiend zou zijn aangezien het niet over zijn kunst ging. Toen we wilden checken of de shop bij de expositie t-shirts had vanWarhol werd de deur net voor onze neus dicht gegooid. Fijn...

En die man had niet toevallig een slechte dag, de meeste mensen in Praagzijn echt chagrijnige strontmensen. Toen ik in een parfumerie een vrouw vroeg of ze me kon vertellen hoeveel 1430 Tsjechische kroon was ineuro's, rolde ze met haar ogen en zuchtte ze alsof ze ter plekke levensmoe was geworden door mijn blijkbaarlastige vraag (en ja, ze had wel een rekenmachine tot haar beschikking). Mijn antwoord was dan ook: 'Oh wellI'm sorry, I didn't know I made such a difficult question.' Toen ze dan uiteindelijk met haar suïcidale blik en vieze french manicure nepnagels het bedrag ingetypd enomgerekend had, keek ik haar met een irritant grijnzend hoofd aan en liep weg met alleen een 'OK'. Vond ze niet leuk. Eenmaal buiten schold ik haar helemaal verrot waarChristos een lachkick van kreeg, maar ik ging het liefst terug om die parfum in haar strot te douwen. Ik kan echt niet tegen dat soort mensen.

Anyway, de stad zelf maakte veel goed!! En het eten, ze hebben echt geweldige restaurants die bijna allemaal goedkoop zijn (ja Henk, elk menu die ik in handen heb gehad had vegetarischeschotels waarvan ik als vleesliefhebber zelfs ging kwijlen). De laatste dag zijn we naar de dierentuin geweest, waar ik echt zo heb gelachen. We begonnen bij de pinguins, die ik sowieso al geweldig vindt, maar deze waren zo stuntelig en schattig! Daarna hebben we minstens een half uur bij de gorilla's doorgebracht en ik heb daar alles bij elkaar gegierd van het lachen (en ik heb al zo'n leuke heksenlach... zucht... :P).

De dag daarna moesten Christos en ik dan toch echt weer back to reality. We vlogen 1 uur na elkaar en zaten zo'n beetje bij dezelfde gate, dus dat scheelde. Maar wat was het moeilijk om afscheid te nemen! In Brussel had ik dat ook wel gevoeld, maar nu was ik echt een beetje overstuur. Toen hij door de gate over de luchtbrug liep en ik hem nastaarde zat hij expres domme bekken te trekken om het allemaal wat minder zwaar te maken. Maar ik voelde me daardoor alleen maar een debiel die niet wist ofze nou moest huilen of lachen, en dus deed ik maar beide tegelijk wat er echt heel raar uit moet hebben gezien. Er was een enorm raam naast de gate waar vandaan ik zijn vliegtuig kon zien .... dacht ik. Dus ik zat raampjes te tellen omdat ik wist op welke rij hij zat en ondertussen bleven de tranen stromen. Maar later bleek dat de luchtbrug naar het vliegtuig een pad naar links en een pad naar rechts had,en ik had dus niet gezien dat hij naar links was gegaan in plaats van rechts.Ook bleek dat hijmet zijn handen tegen het raam had gezeten zodat ik hem misschien had kunnen zien, ook al had hij mij nergens zien staan of zitten. Beide waren we dusachterlijk bezig geweest...

Anyway, mijn koffer isnog maar netweer leeg en zalvanaf morgen al weer langzaam aan vol raken, wantzaterdag is Tunesië alweer aan de beurt. Je kan je dus voorstellendat dat 'back to reality' vooral voor mijn vriend geldt, en dat ik dus eigenlijkniet mag klagen ;)